Ας με κρίνουν!

Επέστρεψα από το Παρίσι με ένα trailer τριών λεπτών. Έπρεπε να το φτιάξω για να μπορέσω να προωθήσω το ντοκιμαντέρ μου στην Ευρώπη!

Πήγα στην Εφτακώμη μετά από 36 χρόνια. Το πρώτο γνώριμο χτίσμα ήταν η εκκλησία του χωριού. Μπήκα μέσα. Σημαίες, σπασμένα τζάμια, χτισμένες πόρτες και παράθυρα, περιστέρια στον θόλο, σπασμένες πλαστικές καρέκλες και σχισμένα σχολικά βιβλία στο πάτωμα. Μόνο το σχήμα θύμιζε την παλιά βυζαντινή εκκλησία. Απέναντι μνημείο με τούρκικες σημαίες και στα δεξιά ο καινούργιος μιναρές. Τα μισά σπίτια σχεδόν γκρεμισμένα, οι όψεις αλλοιωμένες. Το χωριό απογυμνωμένο από τις δικές μου μνήμες.

Οι Ευρωπαίοι μου είπαν: «Μην λες ότι είσαι θυμωμένη δείχνοντας τις Τούρκικες σημαίες μέσα στην παλιά εκκλησία.» «Μην δείχνεις μιναρέδες και βυζαντινές εκκλησίες στο ίδιο πλάνο… προκαλείς!» «Μην δείχνεις τα τούρκικα μνημεία στην πλατεία του χωριού.» «Μην δείχνεις τόσα τούρκικα σύμβολα μαζί σε ένα trailer.» «Μήπως θέλεις να κάνεις προπαγάνδα?»

Όχι βέβαια! Είμαι σίγουρη θα θεωρηθώ ότι δεν είμαι politically correct γιατί... θα δείξω όλα τα πιο πάνω. Θα τα δείξω όμως απλά και χωρίς manipulation. Όπως εγώ τα είδα με την σειρά, ένα προς ένα, μπαίνοντας στο χωριό του παππού. Ούτε slow motion, ούτε κρυμμένα λόγια πίσω από εικόνες, ούτε innuendos. Αυτή θα είναι η δική μου ιστορία και δικαιούμαι να την πω. Το film δεν είναι ούτε historical, ούτε political (some could argue that) αλλά ανθρώπινο. Έχει να κάνει με συναισθήματα απώλειας, εγκατάλειψης, απόγνωσης, λύπης, πόνου, χωρισμού. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχή.

Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να δείξω αυτά που είδα.
Ας με κρίνουν για τον τρόπο που θα τα δείξω.