ένα group απο bloggers

Ένα group από bloggers, μου είπε ο Επίτροπος, βάλθηκε να πραγματοποιήσει το πρώτο Flash Dance Mob στην Κύπρο. Κανένας από αυτούς ειδικός αλλά αυτό δεν τους πτόησε ποσώς! Μια βδομάδα πρόβες είχαν όλο κι όλο πριν ξεχυθούν στους δρόμους για πασιαμά. Πάρκο Ακρόπολης, προβολείς και δώστου χορό με την Νικολέτα να επαναλαμβάνει το πάνω αριστερά, πάνω δεξιά, στροφή!

Κάθε βράδυ το group μεγάλωνε. Μαζί και η αγωνία για την παράσταση. Η αφοσίωση τους, αλλά περισσότερο η έξαψη που τους πρόσφερε αυτή η πλατφόρμα αποτοξίνωσης, με εντυπωσίασε. Στην αρχή έβλεπα τα σφιγμένα κορμιά τους να λικνίζονται διστακτικά στο ρυθμό της μουσικής, με το μυαλό διχασμένο σε προτεραιότητες. Βήματα, ρυθμός, έκφραση. Θα μπορέσω? Δεν θα μπορέσω? Μια το ένα, μια το άλλο… και δώστου επανάληψη μέχρι να δημιουργηθούν τα ικανοποιητικά neuropaths για να αυτοματοποιηθούν οι κινήσεις.

Τα κορμιά χαλαρώνουν μέρα με τη μέρα με φανερά τα σημάδια της αυτοπεποίθησης να αυξάνονται. Τα βήματα είναι πια γνωστά. Ο ρυθμός γρήγορος και άνετος. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα που δεν έχει σχέση ούτε με τα βήματα ούτε με το ρυθμό αλλά με την ανθρώπινη περιέργεια. Το κίνητρο ίσως κάποιων για την παρουσία τους στην πρόβα. Μήπως η Neraida και η Moonlight βρίσκονται εδώ? Ποιά είναι η Kaisi και η Μάγισσα του Πορτομπέλλο? Ο χορός φαίνεται να χάνει την προτεραιότητα του. Η πλατφόρμα άρχισε να προσφέρει κάτι παραπάνω από αποτοξίνωση. Με λίγο κους κους και μια δόση τόλμης τα ψευδώνυμα καταργούνται και οι bloggers προσγειώνονται στον κόσμο των θνητών με σάρκα και οστά αφήνοντας πίσω τους τον virtual πλανήτη.

Σάββατο, 12.30μμ. Η αγωνία και η ένταση κορυφώνονται. Τους παρακολουθώ πίσω από τον φακό μου. Αναγνωρίζω πλέον τα πρόσωπα τους αλλά και την μοναδικότητα στις κινήσεις τους. Το κάθε πλάσμα ξεχωριστό, μοναδικό, χωρίς καμία αμφιβολία για σύγχυση. Τα neuropaths κάνουν άψογα τη δουλειά τους. 4 μόνο λεπτά και η παράσταση τέλειωσε. Χειροκρότημα, σφυρίγματα, αγκαλιές και κινητά αλλάζουν χέρια για review αυτού που κατέγραψαν. Έκσταση! Χαρά! Ένα αγοράκι τρέχει στην αγκαλιά της μαμάς και η κυρία με το άσπρο σχεδόν δακρύζει. Υπέροχα! Ανθρώπινα!

Δεν με ενδιαφέρει να κρίνω, να αναλύσω ή να βαθμολογήσω την όλη παρουσίαση. Έζησα την προσπάθεια και αρκετά για να ξέρω ότι το αποτέλεσμα ήταν αναμφισβήτητα πέραν των προσδοκιών τους . Εξάλλου εκατοντάδες συμμερίζονται τη γνώμη μου. Είμαι σίγουρη ότι και ο Επίτροπος, πίσω από το τεράστιο εκείνο χαμόγελο, κρύβει μια ανείπωτη ικανοποίηση.

Η αγωνία της παράστασης δεν υπάρχει πια. Μαζί της χάθηκε και η γλυκιά αναμονή της καθημερινής πρόβας και του κους κους κάτω από το φως του προβολέα στο πάρκο της Ακρόπολης. Έχω την εντύπωση ότι οι νύχτες στο πάρκο θα τους λείψουν πολύ! Ανακάλυψαν όμως τόσα άλλα!