Ας με κρίνουν!

Επέστρεψα από το Παρίσι με ένα trailer τριών λεπτών. Έπρεπε να το φτιάξω για να μπορέσω να προωθήσω το ντοκιμαντέρ μου στην Ευρώπη!

Πήγα στην Εφτακώμη μετά από 36 χρόνια. Το πρώτο γνώριμο χτίσμα ήταν η εκκλησία του χωριού. Μπήκα μέσα. Σημαίες, σπασμένα τζάμια, χτισμένες πόρτες και παράθυρα, περιστέρια στον θόλο, σπασμένες πλαστικές καρέκλες και σχισμένα σχολικά βιβλία στο πάτωμα. Μόνο το σχήμα θύμιζε την παλιά βυζαντινή εκκλησία. Απέναντι μνημείο με τούρκικες σημαίες και στα δεξιά ο καινούργιος μιναρές. Τα μισά σπίτια σχεδόν γκρεμισμένα, οι όψεις αλλοιωμένες. Το χωριό απογυμνωμένο από τις δικές μου μνήμες.

Οι Ευρωπαίοι μου είπαν: «Μην λες ότι είσαι θυμωμένη δείχνοντας τις Τούρκικες σημαίες μέσα στην παλιά εκκλησία.» «Μην δείχνεις μιναρέδες και βυζαντινές εκκλησίες στο ίδιο πλάνο… προκαλείς!» «Μην δείχνεις τα τούρκικα μνημεία στην πλατεία του χωριού.» «Μην δείχνεις τόσα τούρκικα σύμβολα μαζί σε ένα trailer.» «Μήπως θέλεις να κάνεις προπαγάνδα?»

Όχι βέβαια! Είμαι σίγουρη θα θεωρηθώ ότι δεν είμαι politically correct γιατί... θα δείξω όλα τα πιο πάνω. Θα τα δείξω όμως απλά και χωρίς manipulation. Όπως εγώ τα είδα με την σειρά, ένα προς ένα, μπαίνοντας στο χωριό του παππού. Ούτε slow motion, ούτε κρυμμένα λόγια πίσω από εικόνες, ούτε innuendos. Αυτή θα είναι η δική μου ιστορία και δικαιούμαι να την πω. Το film δεν είναι ούτε historical, ούτε political (some could argue that) αλλά ανθρώπινο. Έχει να κάνει με συναισθήματα απώλειας, εγκατάλειψης, απόγνωσης, λύπης, πόνου, χωρισμού. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχή.

Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να δείξω αυτά που είδα.
Ας με κρίνουν για τον τρόπο που θα τα δείξω.

“Are you being unfaithful to your blog?”

“Are you being unfaithful to your blog?”
Αυτό το comment μου έγραψε χθές στο facebook μια αγαπημένη φίλη. Και η απάντηση ομολογώ πως είναι... ναι!
Τελευταία άρχισα να γράφω ξανά στο facebook χωρίς όμως να παραμένω faithful στο blog μου. Ρίχνω δυό γραμμές στο facebook και… voila! Το χαίρομαι και το βρίσκω εύκολο. Ενώ το blog! Άσε… Το πήρα στα σοβαρά. Του δίνω βαρύτητα. Περισσότερη από όση χρειάζεται. Έτσι γίνομαι εγώ. Πολύ σοβαρή, μέσα μέσα, και χρειάζομαι to lighten up!
Άσε που είναι και το εικοστό κείμενο που ξεκίνησα να γράφω για το blog. Μα σήμερα τα κατάφερα. Είτε χάρη στο comment της Μαρίνας είτε λόγω του ταξιδιού στο Παρίσι… μάλλον το πρώτο.

Εδώ και δυο μήνες εργάζομαι σε ένα project που ελπίζω να καταλήξει στην δημιουργία του πρώτου μου ντοκιμαντέρ. Ενός ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με την ανάλυση των συναισθημάτων απώλειας και ανθρωπισμού. Είχα γράψει στην σύνοψη του project:

“This documentary is about having to flee forever a place that constitutes part of your personal identity, the feelings that this separation evokes and the sadness that lingers on for a lifetime. It’s about accepting to live with loss and the search to find closure.”

Στο Παρίσι με έχουν δεχτεί σε ένα workshop μαζί με άλλους 9 σκηνοθέτες όπου ετοιμάζουμε παρουσίαση και trailer για το προτεινόμενο μας ντοκιμαντέρ στους λεγόμενους Commissioning Editors για χρηματοδότηση. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τηλεοπτικούς σταθμούς, ινστιτούτα και οργανισμούς από όλο τον κόσμο. Δεν ποντάρω όμως σε αυτούς που φαντάζομαι θα έχουν κορεστείς από τις χιλιάδες τα ντοκιμαντερ που έχουν γυριστεί για τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Πάντως στο ταξίδι έγινα inspired. Ναι Μαίρη έχεις δίκαιο. Paris is inspiring me :)!
Επιστρέφω την Πέμπτη, 2 του μηνός. Με μια σύνοψη του project και ένα trailer των 3 λεπτών στο χέρι. Για να δούμε…!
Εν τω μεταξύ... Le Marais, here I come for some more falafel και θα δοκιμάσω και το hot chocolate της Angelinas!


Ευτυχώς που υπάρχει και παράθυρο στο δωμάτιο του montage που βρίσκεται σε ένα τεράστιο μαύρο υπόγειο!

From a home to a house

Το αυτοκίνητο μου σταμάτησε μπροστά στην ταπέλλα Yedikonuk, πάνω στο στρίψιμο που οδηγεί στην Εφτακώμη. Δεν ενδιαφέρτηκα να μάθω τι σημαίνει, έτσι από αντίδραση. Γιατί το όνομα Εφτακώμη πάει πια. Χάθηκε. Αντικαταστήθηκε permanently !!!

Πέρασα από χωριά που ερέθιζαν συνεχώς τα κύτταρα μνήμης μου χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα μέχρι που έφτασα στην Κώμη Κεπήρ! Αυτή έγινε Buyukkonuk! Ούτε για αυτό θέλω να ξέρω. Εκεί όμως αναγνώρισα το μεγάλο σπίτι του γιατρού της περιοχής που τώρα έγινε ξενώνας. Ήθελα απεγνωσμένα να δω κάποια παλιά σημάδια από το παλιό χτίσμα μόνο που στάθηκε αδύνατο. Τα πάντα άλλαξαν εκτός από το μοναδικό σχήμα του σπιτιού με μια καμάρα βαλμένη πάνω ακριβώς από τον δρόμο που ένωνε την Κώμη Κεπήρ με την Εφτακώμη.

Μπαίνοντας στο χωριό, η εκκλησία του Αποστόλου Λουκά είναι το πρώτο κτίσμα που αναγνώρισα ανάμεσα στα καινούργια σπίτια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Η Ανατολική πόρτα και τα παράθυρα της εκκλησίας σφραγίστηκαν με τσιμέντο. Τα σπασμένα τζάμια των υπόλοιπων παραθύρων επέτρεπαν την είσοδο σε φτερωτούς επισκέπτες και οι μικρές χαραμάδες στο ξύλο με προκαλούσαν να ενδιαφερτώ για το περιεχόμενο του ναού. Στο πίσω μέρος της εκκλησίας μια μισάνοιχτη πόρτα δεν άφηνε αμφιβολία ότι έπρεπε να πιάσω δουλειά. Με φωτογραφική στο χέρι μπήκα στο μικρό δωμάτιο. Πλαστικά τραπεζάκια και καρεκλίτσες με τόνους από παιδικά βιβλία συρμένα στο δωμάτιο μετάτρεψαν την εκκλησία σε σχολική αποθήκη. Η σκάλα που οδηγούσε στον γυναικωνίτη με προσκαλούσε να ανεβώ. Από κει πάνω αντίκρισα δύο τεράστιες τούρκικες σημαίες να δημιουργούν την οροφή μιας τέντας που πιθανό να την χρησιμοποιούσαν για παιγνιδότοπο. Η επιγραφή στο τοίχο πρόδιδε την ύπαρξη της εκκλησίας σαν τζαμί και οι ακαθαρσίες από τα περιστέρια στο πάτωμα μαρτυρούσε την εγκατάλειψη της εκκλησίας για καιρό τώρα.



Άκουσα το τρίξιμο της πλαϊνής μεταλλικής πόρτας και με μεγάλες δρασκελιές βρέθηκα στον εξωτερικό χώρο. Στο πίσω μέρος ήταν ένα ξύλινο κρεβάτι φιξαρισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός φίκου από όπου είχε σηκωθεί ο υπεύθυνος που έτρεξε πανικοβλημένος να μου εξηγήσει με νοήματα ότι είχε σκοπό να καρφώσει την πόρτα της εκκλησίας. Ποιος από τους δυό μας πιάστηκε στα πράσα δεν γνωρίζω αλλά εγώ αποφάσισα να παίξω πελλόν και να συνεχίσω την κινηματογράφηση μου. Με την Canon 5D, Mark II που είναι SLR camera και δεν προδίδει τις ιδιότητες της σαν βιντεοκάμερα ήταν εύκολο να προσποιούμαι ότι έβγαζα φωτογραφίες αντί video. Δυστυχώς δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τριπόδι και έτσι τα περισσότερα πλάνα έπρεπε να τα κάνω στο χέρι.



Η εκκλησία ήταν η αρχή. Το καφενείο του θείου Μάρκου, το σπίτι της θείας Αγάθης και όλα τα άλλα σπίτια στον κύριο δρόμο τους χωριού όπου περνούσα σχεδόν όλα τα καλοκαίρια και τις γιορτές μου δεν χρειάστηκε να ερεθίσουν και πολύ τα κύτταρα της μνήμης. Κάθε πέτρα, κάθε πόρτα, κάθε δωμάτιο και κάθε δρομάκι με έσπρωξαν 36 χρόνια πίσω. From a home (my home) to a house (their house). Το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω είναι αυτό που με παρέσυρε πίσω στο αγνώριστο πια χωριό.

« This documentary is about having to flee forever a place that constitutes part of your personal identity, the feelings that this separation evokes, and the sadness that lingers on for a lifetime». Αυτό έχω γράψει στην αίτηση μου για το επαγγελματικό εργαστήρι στην σχολή La Femis στο Παρίσι όπου ξεκινώ την εργασία μου για το Ντοκιμαντέρ της Εφτακώμης αυτό τον Οκτώβρη.