ένα group απο bloggers

Ένα group από bloggers, μου είπε ο Επίτροπος, βάλθηκε να πραγματοποιήσει το πρώτο Flash Dance Mob στην Κύπρο. Κανένας από αυτούς ειδικός αλλά αυτό δεν τους πτόησε ποσώς! Μια βδομάδα πρόβες είχαν όλο κι όλο πριν ξεχυθούν στους δρόμους για πασιαμά. Πάρκο Ακρόπολης, προβολείς και δώστου χορό με την Νικολέτα να επαναλαμβάνει το πάνω αριστερά, πάνω δεξιά, στροφή!

Κάθε βράδυ το group μεγάλωνε. Μαζί και η αγωνία για την παράσταση. Η αφοσίωση τους, αλλά περισσότερο η έξαψη που τους πρόσφερε αυτή η πλατφόρμα αποτοξίνωσης, με εντυπωσίασε. Στην αρχή έβλεπα τα σφιγμένα κορμιά τους να λικνίζονται διστακτικά στο ρυθμό της μουσικής, με το μυαλό διχασμένο σε προτεραιότητες. Βήματα, ρυθμός, έκφραση. Θα μπορέσω? Δεν θα μπορέσω? Μια το ένα, μια το άλλο… και δώστου επανάληψη μέχρι να δημιουργηθούν τα ικανοποιητικά neuropaths για να αυτοματοποιηθούν οι κινήσεις.

Τα κορμιά χαλαρώνουν μέρα με τη μέρα με φανερά τα σημάδια της αυτοπεποίθησης να αυξάνονται. Τα βήματα είναι πια γνωστά. Ο ρυθμός γρήγορος και άνετος. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα που δεν έχει σχέση ούτε με τα βήματα ούτε με το ρυθμό αλλά με την ανθρώπινη περιέργεια. Το κίνητρο ίσως κάποιων για την παρουσία τους στην πρόβα. Μήπως η Neraida και η Moonlight βρίσκονται εδώ? Ποιά είναι η Kaisi και η Μάγισσα του Πορτομπέλλο? Ο χορός φαίνεται να χάνει την προτεραιότητα του. Η πλατφόρμα άρχισε να προσφέρει κάτι παραπάνω από αποτοξίνωση. Με λίγο κους κους και μια δόση τόλμης τα ψευδώνυμα καταργούνται και οι bloggers προσγειώνονται στον κόσμο των θνητών με σάρκα και οστά αφήνοντας πίσω τους τον virtual πλανήτη.

Σάββατο, 12.30μμ. Η αγωνία και η ένταση κορυφώνονται. Τους παρακολουθώ πίσω από τον φακό μου. Αναγνωρίζω πλέον τα πρόσωπα τους αλλά και την μοναδικότητα στις κινήσεις τους. Το κάθε πλάσμα ξεχωριστό, μοναδικό, χωρίς καμία αμφιβολία για σύγχυση. Τα neuropaths κάνουν άψογα τη δουλειά τους. 4 μόνο λεπτά και η παράσταση τέλειωσε. Χειροκρότημα, σφυρίγματα, αγκαλιές και κινητά αλλάζουν χέρια για review αυτού που κατέγραψαν. Έκσταση! Χαρά! Ένα αγοράκι τρέχει στην αγκαλιά της μαμάς και η κυρία με το άσπρο σχεδόν δακρύζει. Υπέροχα! Ανθρώπινα!

Δεν με ενδιαφέρει να κρίνω, να αναλύσω ή να βαθμολογήσω την όλη παρουσίαση. Έζησα την προσπάθεια και αρκετά για να ξέρω ότι το αποτέλεσμα ήταν αναμφισβήτητα πέραν των προσδοκιών τους . Εξάλλου εκατοντάδες συμμερίζονται τη γνώμη μου. Είμαι σίγουρη ότι και ο Επίτροπος, πίσω από το τεράστιο εκείνο χαμόγελο, κρύβει μια ανείπωτη ικανοποίηση.

Η αγωνία της παράστασης δεν υπάρχει πια. Μαζί της χάθηκε και η γλυκιά αναμονή της καθημερινής πρόβας και του κους κους κάτω από το φως του προβολέα στο πάρκο της Ακρόπολης. Έχω την εντύπωση ότι οι νύχτες στο πάρκο θα τους λείψουν πολύ! Ανακάλυψαν όμως τόσα άλλα!

33 χρόνια

Η εφαρμογή του σχεδίου για την διάσωση των χελώνων της Κύπρου άρχισε απο το Τμήμα Αλιείας και Θαλασσίων Ερευνών το 1978. Σήμερα, 33 χρόνια μετά, το πρόγραμμα συνεχίζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό και αφοσίωση απο τον Αντρέα Δημητρόπουλο και την Μυρούλλα Χατζηχριστοφόρου. Αυτό το φιλμάκι το αφιερώνω σε αυτούς μαζί με ένα ευχαριστώ για την προσφορά τους αλλά και για τα υπέροχα συναισθήματα που μου προκάλεσε εκείνο το πρωινό η επίσκεψη μου στον κόλπο της Λάρας.

"Night Mail"

Last night I did my homework and viewed yet one more documentary in my list of 'musts'. "Night Train" is a 1936, 25min documentary by Harry Watt and Basil Wright. The film was made to promote the Post Office services in England. Its about a 'traveling post office' in a train that made a 365 nights-a-year journey, from London to Scotland in the 1930s, to deliver the mail from either side.
For more information: http://www.imdb.com/title/tt0028030/

Why should someone watch this particular film?

It’s one of the greatest British Documentaries.

The cinematography by Chick Fowle and Jonah Jones is superb. The entire film was shot mostly at night which gives the film a ‘noirish’ look.

The sound problems, especially those of the traveling train, were extremely well managed. In the book by Dave Saunders “Documentary” there is mention that those sounds were dubbed by the use of a toy train.

The film includes a poem by the now famous poet W.H.Auden who was then romantically involved with Benjamin Britten (who wrote the music).

Geoffrey Macnab mentions that purists might be amazed to learn that the scenes of postal workers sorting envelopes on the train were shot in a studio!! To simulate movement, a piece of string was dangled and the men sorting the mail (the real Post Office workers) swayed backwards and forwards to give the illusion of movement.

So, “Night Mail” is partially a recreation (or dramatization) and partially a realistic, truthful presentations of the events that took place every day in that train, using real workers but ‘directing’ them as to what they will do and what they will say.

For me the question is: Do I like recreations and reconstructions, or am I really deep down a purist film-maker? It’s really all about the truth. Recording the facts and presenting them as they are. No tricks, not interference with reality. But some would argue, “What is truth?” Some argue that it’s not necessarily fact related.

According to Geoffrey Macnab, Veteran British director Leslie Woodhead (whose credits include Children of Beslan) disdains those who "fake" it. "I am immensely troubled by the blurry overlap between documentary and recreation," he says. "You need to let the audience know what they are doing so they can apply scepticism."

In my own research for my upcoming documentary I am slowly developing a treatment through which I will be able to tell a story with no trace of manipulation of events. At the end of the day my wish is to ‘follow’ exactly that, which I will encounter upon arriving on location. As Iranian film-maker Maziar Bahari said, 'I do not want to break the unwritten contract between the documentary-maker and the viewer'.

The research continues...

Για τα παιδιά

Αφιερώνω με πολλή αγάπη το φιλμάκι αυτό στον οργανισμό 'Cans for Kids'.

Μα ποτέ?

Πήγα δυο πρωινά στο Μακάρειο Νοσοκομείο να γυρίσω πλάνα για τις ανάγκες ενός video clip για το 'Cans for Kids'.
Μικροσκοπικά μωράκια 600 γραμμαρίων παλεύουν για τη ζωή τους σε θερμοκοιτίδες.
Παιδάκια με μόνιμα καρδιακά προβλήματα που θα τα κουβαλούν όλη τους τη ζωή περιμένουν για ακόμα μια εξέταση.
Στο ‘σχολείο’ του Νοσοκομείου ένα αγόρι χωρίς ίχνος μαλλιά στο κεφάλι μιλά με μια απίστευτη αισιοδοξία για το τι θα γίνει όταν μεγαλώσει!
Στην εντατική μονάδα ένα κοριτσάκι 2 χρονών βρίσκεται εκεί από τη γέννηση της, χωρίς την ικανότητα να μπορεί να αναπνέει χωρίς υποστήριξη.
Ρώτησα πότε θα βγει… δεν ξέρουμε αν μπορέσει να βγει μου είπαν.
Μα ποτέ?
Ποτέ!

To 'Cans for Kids' κλείνει φέτος 20 χρόνια προσφοράς.
Και με ένα Gala Dinner, Fashion Show και ζωντανή μουσική θα γιορτάσει δωρίζοντας για ακόμα μια φορά τα έσοδα στο Μακάρειο Νοσοκομείο.
Το Gala Dinner θα γίνει στo Κεντρικό κτήριο της ΑΗΚ.
Τιμή για κάθε άτομο είναι €50
Για κρατήσεις τηλ: 99 666011
Περισσότερα...

http://www.cansforkids.org/

ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ (CANS FOR KIDS)
είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα
που ιδρύθηκε το 1990. Σκοπός του είναι να προωθήσει την περιβαλλοντική συνείδηση στην Κύπρο μαζεύοντας και ανακυκλώνοντας τενεκεδάκια αλουμινίου, χρησιμο-
ποιώντας τα έσοδα για αγορά ιατρικού εξοπλισμού για τους παιδικούς θαλάμους των Κυπριακών νοσοκομείων.
Από την ίδρυση του οργανισμού έχουν συλλεχθεί περίπου 20 εκατομμύρια τενεκεδάκια και αγοράστηκε εξοπλισμός πέραν των £ 125.000 για το Νοσοκομείο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ΙΙΙ, στη Λευκωσία. Το Νοσοκομείο αυτό είναι το κεντρικό παιδιατρικό νοσοκομείο της Κύπρου όπου περιθάλπονται παιδιά από όλη την Κύπρο. Η προσφορά του Οργανισμού μας βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο περίθαλψης των παιδιών στην Κύπρο, προσφέροντας εξοπλισμό στο ογκολογικό τμήμα, στο τμήμα νεογνών, στο παιδοχειρουργικό τμήμα και στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης. Αυτή τη στιγμή ο Οργανισμός εργάζεται με σκοπό την προσφορά εξοπλισμού στο παιδιατρικό τμήμα μετεντατικής παρακολούθησης.

Από το 1990 ο οργανισμός Cans for Kids καταβάλλει ατέρμονες προσπάθειες για προώθηση της συνείδησης για ανακύκλωση στην Κύπρο. Ο Οργανισμός επισκέπτεται σχολεία και παρουσιάζει ομιλίες καθώς και την ταινία του Cans for Kids στα παιδιά, για να τους εξηγήσει γιατί τα τενεκεδάκια από αλουμίνιο πρέπει να ανακυκλώνονται.

Τον Ιανουάριο του 2002 ο οργανισμός Cans for Kids έθεσε σε λειτουργία κινητή μονάδα συμπίεσης τενεκεδακιών. Το όχημα αυτό ταξιδεύει σε όλη την Κύπρο, μαζεύοντας και συμπιέζοντας τα τενεκεδάκια, έτσι αυξάνοντας την προοπτική ανακύκλωσης αλουμινίου στο νησί. Το σχέδιο αυτό έγινε κατορθωτό με οικονομική βοήθεια από το Office for Project Services των Ηνωμένων Εθνών (UNOPS).

Ανακύκλωση Αλουμινίου
Η Ανακύκλωση Αλουμινίου εξοικονομεί σημαντική ποσότητα ενέργειας. Η κατασκευή αλουμινένιων τενεκεδακιών από ανακυκλωμένο αλουμίνιο χρησιμοποιεί μόνο 5% της ενέργειας που χρειάζεται για να παραχθούν τα τενεκεδάκια από τον βωξίτη. Για να παραχθεί ένα τενεκεδάκι από βωξίτη χρειάζεται μισό τενεκεδάκι πετρέλαιο, που είναι 20 φορές περισσότερη ενέργεια για να παραχθεί ένα τενεκεδάκι από ανακυκλωμένο αλουμίνιο.

Η ανακύκλωση ενός κιλού τενεκεδακιών εξοικονομεί 8 κιλά βωξίτη, 4 κιλά χημικών ουσιών, και 14 kwh ηλεκτρισμού. Η ανακύκλωση ενός αλουμινένιου τενεκεδακιού εξοικονομεί αρκετή ενέργεια για να δουλεύει μια τηλεόραση για 3 ώρες.

Υπάρχει επιλογή?

Ξύπνησα με ένα ελαφρύ πονοκέφαλο. Κάθισα στο πλάι του κρεβατιού. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα παρά μόνο να χωθώ ξανά πίσω στο ζεστό στρώμα.
Κείμενα, μελέτες, έρευνα, μοντάζ και εικόνες ανακατεύονται ανήσυχα στο μυαλό μου. Υπάρχει επιλογή?
Μπάνιο, δόντια, μαλλιά, ρούχα, χοντρές κάλτσες και παπούτσια γυμναστικής.

Resolution: Δεν πρόκειται να ξανακάτσω στην καρέκλα straight from bed!

Ο κρύος αέρας μου ανοίγει τα μάτια σε χρώματα αγαπημένα που τον τελευταίο καιρό προσπερνώ απαρατήρητα. Λαχανί, κυπαρισσί, φούξια, βαθύ κίτρινο. Ο βηματισμός γρηγορεύει. Η καρδιά άρχισε επιτέλους να κάνει τη δουλειά της. Τα αυτοκίνητο στο βάθος του δρόμου 'μαίνονται' σαν ταύροι να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο δικός μου προορισμός είναι σήμερα μπροστα απο ένα κομπιούτερ. Μπαίνω στο σπίτι. Η καρέκλα άδεια. Το κομπιούτερ ακόμα κλειστό. Ξέρω τι με περιμένει...

Υπάρχει επιλογή?

______________________________________

Check it out...

Απο το ντοκιμαντέρ "My Winnipeg" του Guy Maddin.



Απο το "Tarnation" του Jonathan Caouette.


Ένα καταπληκτικό βιβλίο του Dave Saunders, 'Documentary', που αναλύει τους τρόπους με τους οποίους το είδος της τέχνης του Ντοκιμαντέρ επηρεάζει τον θεατή.
Check it out... αλλά αξίζει να δείς και τα ντοκιμαντέρ που εξετάζει μεταξύ των οποίων το 'My Winnipeg' του Guy Maddin αλλά και το controversial 'Tarnation' του Jonathan Caouette.






____________________________________________________________________

Είναι καλό αυτό?

Έπηξα αλλά είμαι happy. Πραγματικά!
Αν το contentment σημαίνει "enjoyment of whatever may be desired" τότε είμαι content.
Όχι πως ότι επιθυμώ το έχω αλλά αυτό που έχω το απολαμβάνω.
Λένε ότι όσο πιο content είσαι τόσο λιγότερες γίνονται οι επιθυμίες σου.
Είναι καλό αυτό?

Ας με κρίνουν!

Επέστρεψα από το Παρίσι με ένα trailer τριών λεπτών. Έπρεπε να το φτιάξω για να μπορέσω να προωθήσω το ντοκιμαντέρ μου στην Ευρώπη!

Πήγα στην Εφτακώμη μετά από 36 χρόνια. Το πρώτο γνώριμο χτίσμα ήταν η εκκλησία του χωριού. Μπήκα μέσα. Σημαίες, σπασμένα τζάμια, χτισμένες πόρτες και παράθυρα, περιστέρια στον θόλο, σπασμένες πλαστικές καρέκλες και σχισμένα σχολικά βιβλία στο πάτωμα. Μόνο το σχήμα θύμιζε την παλιά βυζαντινή εκκλησία. Απέναντι μνημείο με τούρκικες σημαίες και στα δεξιά ο καινούργιος μιναρές. Τα μισά σπίτια σχεδόν γκρεμισμένα, οι όψεις αλλοιωμένες. Το χωριό απογυμνωμένο από τις δικές μου μνήμες.

Οι Ευρωπαίοι μου είπαν: «Μην λες ότι είσαι θυμωμένη δείχνοντας τις Τούρκικες σημαίες μέσα στην παλιά εκκλησία.» «Μην δείχνεις μιναρέδες και βυζαντινές εκκλησίες στο ίδιο πλάνο… προκαλείς!» «Μην δείχνεις τα τούρκικα μνημεία στην πλατεία του χωριού.» «Μην δείχνεις τόσα τούρκικα σύμβολα μαζί σε ένα trailer.» «Μήπως θέλεις να κάνεις προπαγάνδα?»

Όχι βέβαια! Είμαι σίγουρη θα θεωρηθώ ότι δεν είμαι politically correct γιατί... θα δείξω όλα τα πιο πάνω. Θα τα δείξω όμως απλά και χωρίς manipulation. Όπως εγώ τα είδα με την σειρά, ένα προς ένα, μπαίνοντας στο χωριό του παππού. Ούτε slow motion, ούτε κρυμμένα λόγια πίσω από εικόνες, ούτε innuendos. Αυτή θα είναι η δική μου ιστορία και δικαιούμαι να την πω. Το film δεν είναι ούτε historical, ούτε political (some could argue that) αλλά ανθρώπινο. Έχει να κάνει με συναισθήματα απώλειας, εγκατάλειψης, απόγνωσης, λύπης, πόνου, χωρισμού. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχή.

Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να δείξω αυτά που είδα.
Ας με κρίνουν για τον τρόπο που θα τα δείξω.