From a home to a house

Το αυτοκίνητο μου σταμάτησε μπροστά στην ταπέλλα Yedikonuk, πάνω στο στρίψιμο που οδηγεί στην Εφτακώμη. Δεν ενδιαφέρτηκα να μάθω τι σημαίνει, έτσι από αντίδραση. Γιατί το όνομα Εφτακώμη πάει πια. Χάθηκε. Αντικαταστήθηκε permanently !!!

Πέρασα από χωριά που ερέθιζαν συνεχώς τα κύτταρα μνήμης μου χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα μέχρι που έφτασα στην Κώμη Κεπήρ! Αυτή έγινε Buyukkonuk! Ούτε για αυτό θέλω να ξέρω. Εκεί όμως αναγνώρισα το μεγάλο σπίτι του γιατρού της περιοχής που τώρα έγινε ξενώνας. Ήθελα απεγνωσμένα να δω κάποια παλιά σημάδια από το παλιό χτίσμα μόνο που στάθηκε αδύνατο. Τα πάντα άλλαξαν εκτός από το μοναδικό σχήμα του σπιτιού με μια καμάρα βαλμένη πάνω ακριβώς από τον δρόμο που ένωνε την Κώμη Κεπήρ με την Εφτακώμη.

Μπαίνοντας στο χωριό, η εκκλησία του Αποστόλου Λουκά είναι το πρώτο κτίσμα που αναγνώρισα ανάμεσα στα καινούργια σπίτια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Η Ανατολική πόρτα και τα παράθυρα της εκκλησίας σφραγίστηκαν με τσιμέντο. Τα σπασμένα τζάμια των υπόλοιπων παραθύρων επέτρεπαν την είσοδο σε φτερωτούς επισκέπτες και οι μικρές χαραμάδες στο ξύλο με προκαλούσαν να ενδιαφερτώ για το περιεχόμενο του ναού. Στο πίσω μέρος της εκκλησίας μια μισάνοιχτη πόρτα δεν άφηνε αμφιβολία ότι έπρεπε να πιάσω δουλειά. Με φωτογραφική στο χέρι μπήκα στο μικρό δωμάτιο. Πλαστικά τραπεζάκια και καρεκλίτσες με τόνους από παιδικά βιβλία συρμένα στο δωμάτιο μετάτρεψαν την εκκλησία σε σχολική αποθήκη. Η σκάλα που οδηγούσε στον γυναικωνίτη με προσκαλούσε να ανεβώ. Από κει πάνω αντίκρισα δύο τεράστιες τούρκικες σημαίες να δημιουργούν την οροφή μιας τέντας που πιθανό να την χρησιμοποιούσαν για παιγνιδότοπο. Η επιγραφή στο τοίχο πρόδιδε την ύπαρξη της εκκλησίας σαν τζαμί και οι ακαθαρσίες από τα περιστέρια στο πάτωμα μαρτυρούσε την εγκατάλειψη της εκκλησίας για καιρό τώρα.



Άκουσα το τρίξιμο της πλαϊνής μεταλλικής πόρτας και με μεγάλες δρασκελιές βρέθηκα στον εξωτερικό χώρο. Στο πίσω μέρος ήταν ένα ξύλινο κρεβάτι φιξαρισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός φίκου από όπου είχε σηκωθεί ο υπεύθυνος που έτρεξε πανικοβλημένος να μου εξηγήσει με νοήματα ότι είχε σκοπό να καρφώσει την πόρτα της εκκλησίας. Ποιος από τους δυό μας πιάστηκε στα πράσα δεν γνωρίζω αλλά εγώ αποφάσισα να παίξω πελλόν και να συνεχίσω την κινηματογράφηση μου. Με την Canon 5D, Mark II που είναι SLR camera και δεν προδίδει τις ιδιότητες της σαν βιντεοκάμερα ήταν εύκολο να προσποιούμαι ότι έβγαζα φωτογραφίες αντί video. Δυστυχώς δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τριπόδι και έτσι τα περισσότερα πλάνα έπρεπε να τα κάνω στο χέρι.



Η εκκλησία ήταν η αρχή. Το καφενείο του θείου Μάρκου, το σπίτι της θείας Αγάθης και όλα τα άλλα σπίτια στον κύριο δρόμο τους χωριού όπου περνούσα σχεδόν όλα τα καλοκαίρια και τις γιορτές μου δεν χρειάστηκε να ερεθίσουν και πολύ τα κύτταρα της μνήμης. Κάθε πέτρα, κάθε πόρτα, κάθε δωμάτιο και κάθε δρομάκι με έσπρωξαν 36 χρόνια πίσω. From a home (my home) to a house (their house). Το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω είναι αυτό που με παρέσυρε πίσω στο αγνώριστο πια χωριό.

« This documentary is about having to flee forever a place that constitutes part of your personal identity, the feelings that this separation evokes, and the sadness that lingers on for a lifetime». Αυτό έχω γράψει στην αίτηση μου για το επαγγελματικό εργαστήρι στην σχολή La Femis στο Παρίσι όπου ξεκινώ την εργασία μου για το Ντοκιμαντέρ της Εφτακώμης αυτό τον Οκτώβρη.