Ας με κρίνουν!

Επέστρεψα από το Παρίσι με ένα trailer τριών λεπτών. Έπρεπε να το φτιάξω για να μπορέσω να προωθήσω το ντοκιμαντέρ μου στην Ευρώπη!

Πήγα στην Εφτακώμη μετά από 36 χρόνια. Το πρώτο γνώριμο χτίσμα ήταν η εκκλησία του χωριού. Μπήκα μέσα. Σημαίες, σπασμένα τζάμια, χτισμένες πόρτες και παράθυρα, περιστέρια στον θόλο, σπασμένες πλαστικές καρέκλες και σχισμένα σχολικά βιβλία στο πάτωμα. Μόνο το σχήμα θύμιζε την παλιά βυζαντινή εκκλησία. Απέναντι μνημείο με τούρκικες σημαίες και στα δεξιά ο καινούργιος μιναρές. Τα μισά σπίτια σχεδόν γκρεμισμένα, οι όψεις αλλοιωμένες. Το χωριό απογυμνωμένο από τις δικές μου μνήμες.

Οι Ευρωπαίοι μου είπαν: «Μην λες ότι είσαι θυμωμένη δείχνοντας τις Τούρκικες σημαίες μέσα στην παλιά εκκλησία.» «Μην δείχνεις μιναρέδες και βυζαντινές εκκλησίες στο ίδιο πλάνο… προκαλείς!» «Μην δείχνεις τα τούρκικα μνημεία στην πλατεία του χωριού.» «Μην δείχνεις τόσα τούρκικα σύμβολα μαζί σε ένα trailer.» «Μήπως θέλεις να κάνεις προπαγάνδα?»

Όχι βέβαια! Είμαι σίγουρη θα θεωρηθώ ότι δεν είμαι politically correct γιατί... θα δείξω όλα τα πιο πάνω. Θα τα δείξω όμως απλά και χωρίς manipulation. Όπως εγώ τα είδα με την σειρά, ένα προς ένα, μπαίνοντας στο χωριό του παππού. Ούτε slow motion, ούτε κρυμμένα λόγια πίσω από εικόνες, ούτε innuendos. Αυτή θα είναι η δική μου ιστορία και δικαιούμαι να την πω. Το film δεν είναι ούτε historical, ούτε political (some could argue that) αλλά ανθρώπινο. Έχει να κάνει με συναισθήματα απώλειας, εγκατάλειψης, απόγνωσης, λύπης, πόνου, χωρισμού. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχή.

Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να δείξω αυτά που είδα.
Ας με κρίνουν για τον τρόπο που θα τα δείξω.

“Are you being unfaithful to your blog?”

“Are you being unfaithful to your blog?”
Αυτό το comment μου έγραψε χθές στο facebook μια αγαπημένη φίλη. Και η απάντηση ομολογώ πως είναι... ναι!
Τελευταία άρχισα να γράφω ξανά στο facebook χωρίς όμως να παραμένω faithful στο blog μου. Ρίχνω δυό γραμμές στο facebook και… voila! Το χαίρομαι και το βρίσκω εύκολο. Ενώ το blog! Άσε… Το πήρα στα σοβαρά. Του δίνω βαρύτητα. Περισσότερη από όση χρειάζεται. Έτσι γίνομαι εγώ. Πολύ σοβαρή, μέσα μέσα, και χρειάζομαι to lighten up!
Άσε που είναι και το εικοστό κείμενο που ξεκίνησα να γράφω για το blog. Μα σήμερα τα κατάφερα. Είτε χάρη στο comment της Μαρίνας είτε λόγω του ταξιδιού στο Παρίσι… μάλλον το πρώτο.

Εδώ και δυο μήνες εργάζομαι σε ένα project που ελπίζω να καταλήξει στην δημιουργία του πρώτου μου ντοκιμαντέρ. Ενός ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με την ανάλυση των συναισθημάτων απώλειας και ανθρωπισμού. Είχα γράψει στην σύνοψη του project:

“This documentary is about having to flee forever a place that constitutes part of your personal identity, the feelings that this separation evokes and the sadness that lingers on for a lifetime. It’s about accepting to live with loss and the search to find closure.”

Στο Παρίσι με έχουν δεχτεί σε ένα workshop μαζί με άλλους 9 σκηνοθέτες όπου ετοιμάζουμε παρουσίαση και trailer για το προτεινόμενο μας ντοκιμαντέρ στους λεγόμενους Commissioning Editors για χρηματοδότηση. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τηλεοπτικούς σταθμούς, ινστιτούτα και οργανισμούς από όλο τον κόσμο. Δεν ποντάρω όμως σε αυτούς που φαντάζομαι θα έχουν κορεστείς από τις χιλιάδες τα ντοκιμαντερ που έχουν γυριστεί για τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Πάντως στο ταξίδι έγινα inspired. Ναι Μαίρη έχεις δίκαιο. Paris is inspiring me :)!
Επιστρέφω την Πέμπτη, 2 του μηνός. Με μια σύνοψη του project και ένα trailer των 3 λεπτών στο χέρι. Για να δούμε…!
Εν τω μεταξύ... Le Marais, here I come for some more falafel και θα δοκιμάσω και το hot chocolate της Angelinas!


Ευτυχώς που υπάρχει και παράθυρο στο δωμάτιο του montage που βρίσκεται σε ένα τεράστιο μαύρο υπόγειο!

Δεν ξέρω γιατί

Έφερα δυό πιάτα, μαχαίρι, μαρμελάδα, τυρί και τοποθέτησα το ψωμί από flax seed που μας έστειλε ο άντρας της στο ξύλινο τραπέζι της βεράντας.
Μέσα, μέσα βρισκόμαστε για πρωινό στο σπίτι της ή στο δικό μου. Ένα luxury της ζωής που είπαμε να μην χάσουμε και να κρατήσουμε τη συνήθεια έστω αραιά και που… και όσο πάει.
Μου είπε και της είπα διάφορα… περί οικογένειας, υγείας, επιστήμης, σχέσεων, δουλειάς…
Της είπα για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω για την κατεχόμενη Εφτακώμη. Για το τι σημαίνει να χάσεις το σπίτι σου. Ένα μέρος του εαυτού σου, της ταυτότητας σου που το αποχωρίζεσαι χωρίς τη θέληση σου. Που ακόμα και αν σου το δώσουν πίσω δεν το δέχεσαι. Όχι πως δεν το θέλεις αλλά γιατί δεν είναι πια το ίδιο. Άλλων οι ζωές κατοικούν πίσω από τα παράθυρα και τις πόρτες και άλλων η ιστορία καταγράφεται ανάμεσα στους τοίχους. Ενώ της μιλούσα το σιωπηλό της βλέμμα καρφώθηκε στην απέναντι καρέκλα. Τα μάτια της βούρκωσαν.
Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Δεν είναι δυνατό να μπορεί να νοιώσει ένα τέτοιο πόνο. Ίσως είμαι prejudiced και νομίζω ότι μόνο οι πρόσφυγες μπορούν να καταλάβουν. Ήξερε όμως καλά την Κερύνεια. Ξόδευαν πολλά από τα καλοκαίρια τους εκεί. Τα πλείστα τους σαββατοκύριακα. Και μένα με ξέρει καλά. Ένοιωθα ότι καταλάβαινε τι της έλεγα.
‘Κλαίεις?’, την ρώτησα.
Άφησε το δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο της.
‘Μα γιατί?’
‘Είναι ένα issue για μένα πολύ οδυνηρό’, μου απάντησε. ‘Αυτό. Να χάσεις το σπίτι σου. Δεν ξέρω γιατί. Με πειράζει πολύ.’
Με συγκίνησε.
Σήμερα από όλα όσα είπαμε διάλεξα να κρατήσω αυτό.

From a home to a house

Το αυτοκίνητο μου σταμάτησε μπροστά στην ταπέλλα Yedikonuk, πάνω στο στρίψιμο που οδηγεί στην Εφτακώμη. Δεν ενδιαφέρτηκα να μάθω τι σημαίνει, έτσι από αντίδραση. Γιατί το όνομα Εφτακώμη πάει πια. Χάθηκε. Αντικαταστήθηκε permanently !!!

Πέρασα από χωριά που ερέθιζαν συνεχώς τα κύτταρα μνήμης μου χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα μέχρι που έφτασα στην Κώμη Κεπήρ! Αυτή έγινε Buyukkonuk! Ούτε για αυτό θέλω να ξέρω. Εκεί όμως αναγνώρισα το μεγάλο σπίτι του γιατρού της περιοχής που τώρα έγινε ξενώνας. Ήθελα απεγνωσμένα να δω κάποια παλιά σημάδια από το παλιό χτίσμα μόνο που στάθηκε αδύνατο. Τα πάντα άλλαξαν εκτός από το μοναδικό σχήμα του σπιτιού με μια καμάρα βαλμένη πάνω ακριβώς από τον δρόμο που ένωνε την Κώμη Κεπήρ με την Εφτακώμη.

Μπαίνοντας στο χωριό, η εκκλησία του Αποστόλου Λουκά είναι το πρώτο κτίσμα που αναγνώρισα ανάμεσα στα καινούργια σπίτια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Η Ανατολική πόρτα και τα παράθυρα της εκκλησίας σφραγίστηκαν με τσιμέντο. Τα σπασμένα τζάμια των υπόλοιπων παραθύρων επέτρεπαν την είσοδο σε φτερωτούς επισκέπτες και οι μικρές χαραμάδες στο ξύλο με προκαλούσαν να ενδιαφερτώ για το περιεχόμενο του ναού. Στο πίσω μέρος της εκκλησίας μια μισάνοιχτη πόρτα δεν άφηνε αμφιβολία ότι έπρεπε να πιάσω δουλειά. Με φωτογραφική στο χέρι μπήκα στο μικρό δωμάτιο. Πλαστικά τραπεζάκια και καρεκλίτσες με τόνους από παιδικά βιβλία συρμένα στο δωμάτιο μετάτρεψαν την εκκλησία σε σχολική αποθήκη. Η σκάλα που οδηγούσε στον γυναικωνίτη με προσκαλούσε να ανεβώ. Από κει πάνω αντίκρισα δύο τεράστιες τούρκικες σημαίες να δημιουργούν την οροφή μιας τέντας που πιθανό να την χρησιμοποιούσαν για παιγνιδότοπο. Η επιγραφή στο τοίχο πρόδιδε την ύπαρξη της εκκλησίας σαν τζαμί και οι ακαθαρσίες από τα περιστέρια στο πάτωμα μαρτυρούσε την εγκατάλειψη της εκκλησίας για καιρό τώρα.



Άκουσα το τρίξιμο της πλαϊνής μεταλλικής πόρτας και με μεγάλες δρασκελιές βρέθηκα στον εξωτερικό χώρο. Στο πίσω μέρος ήταν ένα ξύλινο κρεβάτι φιξαρισμένο κάτω από τον ίσκιο ενός φίκου από όπου είχε σηκωθεί ο υπεύθυνος που έτρεξε πανικοβλημένος να μου εξηγήσει με νοήματα ότι είχε σκοπό να καρφώσει την πόρτα της εκκλησίας. Ποιος από τους δυό μας πιάστηκε στα πράσα δεν γνωρίζω αλλά εγώ αποφάσισα να παίξω πελλόν και να συνεχίσω την κινηματογράφηση μου. Με την Canon 5D, Mark II που είναι SLR camera και δεν προδίδει τις ιδιότητες της σαν βιντεοκάμερα ήταν εύκολο να προσποιούμαι ότι έβγαζα φωτογραφίες αντί video. Δυστυχώς δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τριπόδι και έτσι τα περισσότερα πλάνα έπρεπε να τα κάνω στο χέρι.



Η εκκλησία ήταν η αρχή. Το καφενείο του θείου Μάρκου, το σπίτι της θείας Αγάθης και όλα τα άλλα σπίτια στον κύριο δρόμο τους χωριού όπου περνούσα σχεδόν όλα τα καλοκαίρια και τις γιορτές μου δεν χρειάστηκε να ερεθίσουν και πολύ τα κύτταρα της μνήμης. Κάθε πέτρα, κάθε πόρτα, κάθε δωμάτιο και κάθε δρομάκι με έσπρωξαν 36 χρόνια πίσω. From a home (my home) to a house (their house). Το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω είναι αυτό που με παρέσυρε πίσω στο αγνώριστο πια χωριό.

« This documentary is about having to flee forever a place that constitutes part of your personal identity, the feelings that this separation evokes, and the sadness that lingers on for a lifetime». Αυτό έχω γράψει στην αίτηση μου για το επαγγελματικό εργαστήρι στην σχολή La Femis στο Παρίσι όπου ξεκινώ την εργασία μου για το Ντοκιμαντέρ της Εφτακώμης αυτό τον Οκτώβρη.

Ακόμα 4 φιλμάκια... τα τελευταία !

Το κάθε ένα με τη δική του ιστορία.
Η αξία του πρασίνου, Το ποδήλατο στη ζωή μας, Αιολική ενέργεια και η Ανακύκλωση πλαστικού είναι όλα θέματα που επιλέχθηκαν για το Cyprus CSR Media Initiative. Αντιμετωπίσαμε τα θέματα με απλότητα και προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε τα μυνήματα με εύκολο και κατανοητό τρόπο. Εύχομαι να τα καταφέραμε!


Η αξία του πρασίνου στις πόλεις...




Βάλε το ποδήλατο στη ζωή σου...




Αιολική ενέργεια...




Ανακύκλωση πλαστικού....

Στον αέρα απο αύριο...

Τα φιλμάκια τελείωσαν και βγαίνουν στον αέρα απο αύριο μέχρι τις 6 Οκτωβρίου. Οι σταθμοί άψογοι στην συνεργασία τους. Το Media Studios η ραχοκοκκαλιά της παραγωγής. Το Delema εκτός απο σενάρια συνεχίζει την υποστήριξη της με την διοργάνωση του Launch στις 9 Σεπτεμβρίου. Ο κ. Θεοπέμπτου δεν σταμάτησε λεπτό να υποστηρίζει ιδιαίτερα με συμβουλές για το περιεχόμενο των φιλμ και με τη συνεχή προώθηση του project (άσε δε που καταφέρνει και ανεβάζει τα φιλμάκια στο blog και στην ιστοσελίδα του πριν καλά καλά του στείλω τα links :) και μάλιστα πριν από μένα !!! Μπράβο Επίτροπε!

Όσο για τις εταιρίες χορηγούς θα αφιερώσω ένα post ειδικά για αυτές!

Τα φιλμάκια θα μπορούσαν να γίνουν με χιλιάδες τρόπους. Με ένα μικρό budget, πολλή δουλειά και μεράκι δημιουργήσαμε αυτά που βλέπετε. Σημαντική δεν είναι τόσο η παραγωγή αλλά η επιτυχία της μεταφοράς των μηνυμάτων στον τηλεθεατή, η ενημέρωση και εύχομαι η ευαισθητοποίηση.


Εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα...




Η εξομολόγηση...




Βιολογικά προϊόντα...

Πράσινο σπίτι

Ακόμα ένα φιλμάκι...
Αυτό δίνει απλές συμβουλές για το πως μπορούμε να μειώσουμε τη χρήση ενέργειας στο σπίτι μας.
Αχ αυτά τα 30"!
Φωτισμός, χρήση νερού, κήπος, κλπ, κλπ... γιόκ! No time.
We squeezed the most important ones into this tiny space.
You can argue it... no problem! :)

Ο «Κλέφτης του νερού»!

Tο χιούμορ μας βοηθά να συγκρατούμε πιο εύκολα κάποια πράγματα...
Αυτό το φιλμάκι για την σπατάλη νερού και ακόμα ένα (coming up) έχουν ένα τέτοιο approach.

Η έρευνα άρχισε

Commissioned δουλειές με παράλογες απαιτήσεις που αλλοιώνουν την ποιότητα αλλά και διαστρεβλώνουν πολλές φορές το περιεχόμενο είναι ένα μεγάλο ποσοστό της δουλειάς ενός σκηνοθέτη ιδιαίτερα στον τομέα της διαφήμισης. Τo δέχεσαι. Είναι λεφτά. Είναι η ζήση σου. Με τον καιρό συνηθίζεις τις απαιτήσεις. Hell you even become part of it! Ξέρεις τι θα ζητήσουν και το προλαβαίνεις με μια άλλη εισήγηση, λιγότερο επώδυνη αλλά ίσως, κάπως … ελπίζεις… πιο σωστή. Δηλ. ακόμα ένα compromise!!

Τα 12 φιλμάκια του CSR Media Initiative είχαν περιορισμούς αλλά περισσότερη ευχέρεια για ελευθερία στο experimentation. Πάντα υπάρχουν τα καλύτερα και τα όχι τόσο πετυχημένα αλλά η ουσία είναι ότι ξέρεις ότι έχεις κάνει the best possible που θα μπορούσες μέσα στα χρονικά πλαίσια και το available budget.

Αυτά τα 12 μου θύμισαν τα παλιά. Τότε που ο ιδεαλισμός ήταν στο high του και νομίζεις ότι θα αγγίξεις τα σύννεφα. Μου θύμισαν ότι έχω επιλογές και ελπίζω ότι τώρα με τις χορηγίες απο την Ευρωπαικη Ενωση οι πιθανότητες για παραγωγές είναι μεγαλύτερες.

Την Παρασκευή παρευρέθηκα στο DocsTalk,Cyprus ένα σεμινάριο για την δημιουργία και παραγωγή ντοκιμαντέρ, μέσα στα πλαίσια του ‘Lemesos International Documentary Festival’. I was impressed! Οι πληροφορίες ξεκάθαρες, περιεκτικές και ακριβώς αυτό που εγώ έψαχνα... funding και τρόπους προετοιμασίας πιθανών projects για την διεθνή αγορά.
Ευχαριστώ Γιάγκο! Well done!

Η πραγματοποίηση των δύο projects που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό άρχισε ξαφνικά να φαίνεται σαν ένα όχι και τόσο άπιαστο όνειρο. Ένα ντοκιμαντέρ για Κλιματικές Αλλαγές και ένα feature film για μια αληθινή ιστορία του 1850 στην τώρα κατεχόμενη Επτακώμη! Μια ιστορία που ενισχύεται με απίστευτα υπέροχα αποσπάσματα γραμμένα από την μητέρα μου.

Η γνωριμία με την Παραγωγό του 'Rabbits a la Berlin' άνοιξε τις πόρτες για την μακροχρόνια προσπάθεια της παραγωγής των δύο ιδεών. Το πώς έγινε αυτό είναι μια υπέροχη ιστορία που κάποια στιγμή αξίζει να σας διηγηθώ.

Η έρευνα έχει ήδη αρχίσει…….!

Gotcha!

Ήταν η πρώτη φορά που ευχήθηκα να υπήρχαν σκουπίδια στην παραλία!! Λογικό! Πως αλλιώς θα τα καταγράφαμε? Όχι πως βρήκαμε και καμιά μεγάλη καταστροφή μπροστά μας. Έτο καμιάν σακούλα, πλαστικά ποτήρια του φραπέ, καλύμματα παγωτού, χαρτοσακούλες από φούρνους, πλαστικά ποτήρια, αποτσίγαρα…! Τα συνηθισμένα. Ήταν όλα σκορπισμένα εδώ και εκεί. Δύσκολο να τα καταγράψεις με την κάμερα εκτός και αν τα μαζέψεις όλα σε ένα βουνό. Αυτά που βρήκαμε στις 5 το πρωί τα καταγράψαμε. Δεν ήταν βουνό αλλά τέλος πάντων… φαίνονται. Εκτός βέβαια από τα αποτσίγαρα που δεν επιτρέπει η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης σε διαφημίσεις και PSAs. Χμ! Θα ήθελα πάρα πολύ να δείξουμε το πλάνο με τις χιλιάδες που μάζεψε το όχημα καθαρισμού.

Η καταγραφή των σκουπιδιών ήταν εύκολο. Η δυσκολία ήταν τη στιγμή της αταξίας!! Άτε τωρά να βάλεις μια κάμερα στην φάτσα του άλλου σαν ρίχνει το μισοτελειωμένο φραπέ του κάτω που το κρεβατάκι… gotcha!! Εξού και έγινε το φιλμάκι με time lapse τεχνική… μην προσβάλουμε και κανένα και τρέχουμε στα δικαστήρια.

Πολλές οι προσεγγίσεις σε ένα τέτοιο θέμα. Το να αφήσεις μόνο αποτυπώματα πίσω σου είναι αναμφισβήτητα μια υπέροχη επιλογή!

...έστω και ένας!

Το ένα κείμενο διαδέχεται το άλλο. Η μια συνάντηση την άλλη. Approvals, αλλαγές, συζητήσεις για το περιεχόμενο! 12 περιβαλλοντικά φιλμάκια, 12 εταιρίες, 30 άτομα να αποφασίζουν για 360 λεπτά εικόνων που θα ταξιδεύουν μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών μέχρι το τέλος του Οκτώβρη. Αναφέρομαι στο CSR Media Initiative. Αν δεν διαβάσατε προηγούμενα posts μου δέστε εδώ. Υπάρχει μεγάλη ευθύνη. Τα μηνύματα πρέπει να είναι κατανοητά. Και το approach σωστό με άποψη και ιδιαιτερότητα. Γιατί animation και όχι live shooting? Γιατί ‘από σένα εξαρτάται’ και όχι ‘εσύ αποφασίζεις’? Αγελάδα ή πρόβατο? Φοιτητής ή μεσήλικας? Γρήγορο μοντάζ για μοντέρνο look ή αργό μπας και δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι?

Well, now there is no going back! Φτάσαμε στο όγδοο φιλμάκι που τελείωσε χθες μετά από 11 ώρες γυρισμάτων. Είναι αυτό για την προώθηση χρήσης ποδηλάτου. Ναι, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για την δημιουργία υποδομής ποδηλατοδρόμων αλλά κάπου, κάπως, κάποτε πρέπει να γίνει μια αρχή.

Την ερχόμενη βδομάδα γυρίζουμε αυτό για την εξοικονόμηση νερού και άλλο ένα για την εξοικονόμηση ενέργειας! Δύο φιλμάκια με χιούμορ που στέλλουν τα μηνύματα τους μεταξύ σοβαρού και αστείου! Μετά είναι αυτό με την σημασία του πρασίνου στις πόλεις και το τρίτο animation για τα βιολογικά προϊόντα!

Εύχομαι η ενημέρωση να αφαιρέσει τη δικαιολογία της άγνοιας και οποιαδήποτε ευαισθητοποίηση να παραμερίσει την αδιαφορία. Ίσως κάποιοι αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν…

… έστω και ένας!! Εγώ δεν παύω να ελπίζω!

Μπάμ και κάτω

"Για ποιο σκοπό γράφτηκε αυτό?" ρώτησα τον κ. Θεοπέμπτου σε μια συνάντηση στο γραφείο του.

"Είναι για τις διαλέξεις που κάνω στα σχολεία".

Έμεινα να βλέπω την λίστα…. it was long!!
Εγώ η μορφωμένη έπρεπε να ξέρω για ‘την αξία ενός δέντρου’. Και όμως! Ενώ διάβαζα τη λίστα διαπίστωσα ότι κάποια πράγματα δεν τα είχα συνδέσει απαραίτητα με τα δέντρα... π.χ. διάβρωση. Έγραφε βέβαια και για την φωτοσύνθεση, τον καθαρισμό της ατμόσφαιρας, τα υπόγεια νερά, την μείωση θερμοκρασίας... Άραγε πόσα απο αυτά δεν γνωρίζουν τα παιδιά για τα δέντρα?

"Πρέπει ένα από τα φιλμάκια του CSR Media Initiative να γίνει για την αξία των δέντρων! Τι λές?"

"Και βέβαια!" ήταν η απάντηση του Επιτρόπου, πάντα πρόθυμος για κάτι καινούργιο!

Και εγώ να μονολογώ!
Πώς θα δείξουμε τόσα πράγματα σε 30"?
Πως δείχνεις την φωτοσύνθεση?
Τα υπόγεια νερά?
Και που θα βρούμε ένα δέντρο να τα έχει all in one?
Το βλέπω χλωμό το πράγμα.

Χμ...
Animation!!!

Αυτό ήταν...
Μετά από καμιά 500 hand-drawn σχέδια και ενός μηνός δουλειά φτιάξαμε ένα φαινομενικά απλό φιλμάκι.
Η έγνοια μου δεν είναι να δείξουμε μόνο τι μπορεί να κάνει ένα δέντρο αλλά να μεταφέρουμε ταυτόχρονα και το μήνυμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου.
Θα με ρωτήσεις!
Νομίζεις ότι αυτός που θέλει να εκμεταλλευτεί ένα δέντρο θα τον νοιάξει για την αξία του? Μπαμ και κάτω μάνα μου!




Έχω μόνο μια ελπίδα. Το φιλμάκι να το δουν παιδιά. Πολλά παιδιά!
Εκεί αρχίζεις και ελπίζεις!

Λάθος παραλία

7 το πρωί
Η άμμος εντυπωσιακά φροντισμένη. Τα κρεβατάκια άψογα τοποθετημένα στην σειρά σαν στρατιωτική παράταξη. Οι ομπρέλες όλες σχεδόν στη θέση τους. Κάλαθοι με σκουπίδια της προηγούμενης μέρας περιμένουν την σειρά τους να αδειάσουν και δίπλα τους μια μεταλλική κατασκευή φιλοξενεί πλαστικές μπουκάλες του νερού προς ανακύκλωση. Ένας εργάτης αδειάζει με σβελτάδα τους καλάθους και ρίχνει τα σκουπίδια σε μια μεγαλύτερη σακούλα. Προς μεγάλη μου έκπληξη αφαιρεί από μέσα τα μπουκάλια του νερού και αδειάζει ότι νερό έχει απομείνει στην άμμο. Είναι δυνατόν να τα ξεχωρίζει για ανακύκλωση?!! Ενθουσιάστηκα! Όμως το έξυπνο παιδί άλλο έχει στο νου! Αδειάζει τα μπουκάλια για να μην βαραίνουν οι σακούλες στο κουβάλημα. Γέλασα! Ας είναι…
Έστησα την φωτογραφική μου με τριπόδι σε ένα ύψωμα και όταν βρήκα το κατάλληλο πλάνο δούλεψα με το concept του time lapse photography. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βγάζω μια φωτογραφία κάθε 15”. Παρατηρώ την κίνηση, τις συνήθειες των λουομένων... και ο χρόνος κυλά. Μετά από καμιά ώρα και καμιά 200αριά φωτογραφίες τα πακετάρω και φεύγω για να ξαναγυρίσω στις 10.

10 το πρωί
Όλοι οι σκουπιδοτενεκέδες άδειοι και επενδυμένοι με σακούλια του Δήμου. Οι ομπρέλες στην θέση τους. Κάποιες ανοιχτές φιλοξενούν ήδη τους επισκέπτες της μέρας. Κόσμος καταφθάνει συνεχώς. Εστίασα την κάμερα στο ίδιο περίπου πλάνο και επανέλαβα την διαδικασία. Αρχίζει η ιστορία...

1 το μεσημέρι
Η παραλία σφύζει από ζωή. Κόσμος συνωστίζεται στο ξύλινο δρομάκι στην άμμο. Νεαροί τρέχουν. Παιδάκια γεμίζουν τα κουβαδάκια τους με άμμο και νερό. Ακόμα μια ώρα φωτογράφισης.

3 το απόγευμα
Συνωστισμός. Τα κρεβατάκια γέμισαν και οι πίσω ομπρέλες φιλοξενούν κόσμο ξαπλωμένο σε πετσέτες. Μουσική, φαγητό, εφημερίδα περιοδικά, παγωτό χωνάκι, ρακέτες, μπάλα, water sports...you name it!

7 το βράδυ
Ο ήλιος έγειρε αφήνοντας πίσω του το γλυκό φώς του απογεύματος.
Οι περισσότεροι έχουν αποχωρίσει. Οι ομπρέλες έχουν ήδη μαζευτεί. Τα κρεβατάκια μπαίνουν στην θέση τους. Αποτσίγαρα δεν φαίνονται από εδώ αλλά ούτε και βλέπω σκουπίδια έξω από τους καλάθους. Τι γίνεται εδώ?
Που είναι η ανευθυνότητα και η αδιαφορία?
Ήρθα για την παραγωγή ενός spot που μας προσκαλεί να σεβόμαστε τις παραλίες μας. Έχασα δηλαδή ολόκληρη μέρα να τραβώ φωτογραφίες μιας παραλίας υπόδειγμα? Κάποιο λάκκο έχει η φάβα!

«Ήρτες σε λάθος παραλία», μου είπαν! «Δαμέ εν ούλλοι ξένοι τζιε ο διαχειριστής της παραλίας έσιει μανία να καθαρίζεται ο τόπος που το πρωίν ως το δέιλις».
«Δηλαδή αν πάω σε άλλη παραλία που έχει πιο πολλούς Κυπραίους πως θα είναι η κατάσταση?»
«Εσύ μάνα μου κάμνεις μεσάνυχτα!»

Τα μαζεύω. Σε λίγο δεν θα φαίνεται ψυχή. Προβληματίζομαι all the way home! Πριν ψάξω για την παραλία με ‘ούλλον Κυπραίους’ χρειάζομαι ακόμα μια μέρα ‘κατασκοπείας’ σε αυτή την παραλία. Αυτή τη φορά όχι από ψηλά αλλά εκεί κάτω στην άμμο. Πάνω και κάτω από τα κρεβατάκια. Να δω ποιος ξαπλώνει και τι κάνει!

Τι καλά να είναι όλοι Κυπραίοι!
Αλλά ήντα ξέρω!!
_____________________________________

900,000 to go!

Έπιασα την Panasonic DVC Pro50 και το τριπόδι υπομάλης, μιά μπαταρία που διαρκεί όλη μέρα και μια κασέτα και τα κουβάλησα στην χωματερή του Cavo Greco. Στήθηκα στην άκρη του βουνού από σκουπίδια μην ξέροντας απο που να αρχίσω. Η βρώμα από την σαπίλα των οργανικών αποβλήτων ήταν απερίγραπτη.

Ένα ποδοσφαιράκι, βαλίτσες, παπούτσια, παιγνίδια, ρούχα, μπάλες και στρώματα μαρτυρούσαν την ύπαρξη ζωής κάπου… σε κάποιο υπνοδωμάτιο, κάποιο σχολείο, ένα μπαρ… 2, 5 ή και 10 χρόνια πριν! Άχρηστα πιά και μισοσκεπασμένα με χώμα δημιουργούν ένα απαίσιο foreground στην υπέροχη γαλάζια θάλασσα του όμορφου ακρωτηρίου.

Τυπωμένη κορδέλα ταμειακής μηχανής και σαπισμένες πατάτες δίπλα από σπασμένα φλιτζάνια καφέ ήταν απόδειξη της αδιαφορίας μας. Μιλώ για μάς και για την στιγμή που επιλέγουμε να ρίχνουμε στον ίδιο κάλαθο που ρίξαμε πριν λίγο τις φλούδες του αγγουριού και το χαλασμένο μιξεράκι του καφέ.

Πόσοι ξέρουμε το Reduce, Reuse και Recycle? Είμαστε σχεδόν η τελευταία χώρα της Ευρώπης με ποσοστό ανακύκλωσης 13%. Οι υπόλοιπες αγγίζουν το 45%. Ο κάθε Κύπριος παράγει 770 κιλά σκουπίδια τον χρόνο. Έχουμε πάνω απο 900 χωματερές στην Κύπρο. Μήπως εμείς βολευόμαστε στρουθοκαμηλίζοντας ή απλά δεν ξέρουμε τι να κανουμε και πώς...?

Είπαμε ότι πρέπει να βγάλουμε το κεφάλι μας από την τρύπα και να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Όλοι μας. Ξεκινήσαμε με πολύτιμο σύμμαχο τον κ. Θεοπέμπτου το Cyprus CSR Media Initiative 2010 με στόχο την ευαισθητοποίηση για τα περιβαλλοντικά μας προβλήματα (δες εδώ) Η πρωτοβουλία ξεκίνησε εδώ και μήνες απο το γραφείο του Επιτρόπου Περιβάλλοντος με πρώτο θέμα επιλογής τις χωματερές για μια σειρά απο 12 περιβαλλοντικά θέματα που θα γίνουν φιλμάκια των 30" για προβολή στην τηλεόραση τον Σεπτέμβριο.

Το συγκεκριμένο φιλμάκι ή PSA (Public Service Announcement) για τους σκουπιδότοπους γυρίστηκε στο Cavo Greco, το Βατι και την Μαλούντα.



Το απόγευμα εκείνο ήρθα στο σπίτι με ένα μπράτσο γεμάτο μαυράδες από τα επανειλημμένα κτυπήματα στο βαρετό τριπόδι που έστησα και ξέστησα 100 φορές... και βάλε! Πριν μπω κάτω από το καυτό νερό άδειασα το ντουλάπι με τον κάλαθο σκουπιδιών. Έντυσα 4 χαρτοκιβώτια με πλαστικά σακούλια και με χοντρό μαρκαδόρο έγραψα… χαρτί, πλαστικό, μέταλλο, φαγητά. Πρόσθεσα ακόμα 2 άσπρες σακούλες στην αποθήκη με τα σακούλια ανακύκλωσης και έριξα όλα μου τα ρούχα σε λεκάνη με dettol! Μου μένει ο κάδος κομποστοποίησης.

Μία ευαισθητοποιημένη... 900,000 to go!

Σήμερα, στο τέταρτο φιλμάκι με θέμα τα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, καταγράφω διαλυμένες μπαταρίες, μουχλιασμένες μαξιλάρες, σκουριασμένους καταλύτες και ντεπόζιτα βενζίνης... μερικά ακόμα μισογεμισμένα… μια σπίθα χρειάζεται και... BOOOMΜΜ!!

______________________________________